Dün, Dünya Sarılma Günü’ymüş, Dünya’nın bir çok ülkesinde kutlanıyormuş. Sevmeyi, sevilmeyi, sevgimizi ifade etmeyi sevdiğimizi, hatta bildiğimizi bilmiyordum, gerçek olduğuna inanmayı çok isterim. Dünya bu haldeyken, sosyal medyada her şeyin en güzel hali gösterilip, gerçeklere kolayca yüz çevriliyorken inanmak güç.
Keşke gerçek olsa. Sevgi nedir bilsek, sevgiyi koşulsuz kabul etsek. Önce sahip olduklarımızı fark etsek, sarıp sarmalasak. Bir kedinin, köpeğin, ağacın bu dünyada yaşamaya en az bizim kadar hakkı olduğunu görsek, bir fidan diksek, büyümesi için emek versek.
Diktiğimiz fidan bazen bir çocuk olsa, bazen bir iyilik hareketi, onu günden güne daha iyi hale getirmek için çabalasak, büyütsek. Hiç değilse, gösterdiğimiz çaba uğruna değer versek diktiğimiz fidana, onu gerçekten sevsek.
Koşulsuz sevgi mümkün ve hep yakınımızda. Bir çocuğun gülüşünde, bir meyve ağacının çiçeklenmesinde, bir çiçeğe konan arıda gizli. Yeter ki onları görmeyi bilelim.
Sevginin iyileştirici gücünü hatırlayıp, saf sevginin kaynağına sımsıkı sarılalım.
